Idziemy niebezpieczną ścieżką. Po wyborach w USA powinno być to już jasne. Was to nie bardzo obchodzi, nie dostrzegacie nawet skali problemu. Będziecie pewnie zdziwieni moją polemiką z poprzednimi milenialsami. Rzygać memami bez chwili refleksji jest łatwo, o wiele trudniej wziąć odpowiedzialność i zapłacić za błędy. Krwią, bo przecież tak to może się skończyć.
Czy w ogóle da się wrzucić wszystkich milenialsów do jednego worka? Nie sądzę, a kryterium „warszawskie" nie znaczy praktycznie nic. Jesteśmy i byliśmy dziećmi sieci.
Dzisiaj patrzę na to z chłodem i jestem w stanie uderzyć się w pierś. Balanga, im większa „inba", tym lepiej - tylko to się liczyło dla mnie jako typowego przedstawiciela swojego pokolenia. Były lustrzane RayBany i modne ciuchy. Były „research drugs" w luźnej atmosferze śmieszkowania, były kluby C22 i F23…
Ciężko powiedzieć, kiedy zaczęliśmy przekraczać granice? Wulgarne wyszydzanie autorytetów, przerobione zdjęcia - to nie wystarczyło na długo. Poszło szybko i z górki: nie było dla nas świętości, a hasło „6 milionów" (żydowskich ofiar Shoah…) stało się najlepszym żartem.
Nie byliśmy głupi ani prymitywni, chętnie czytaliśmy Witkacego i poezje Barczenki, ale chyba dlatego jesteśmy tym bardziej winni. „Cool, cześć" - tak kwitowaliśmy każdy apel o opamiętanie.
Dla mnie przyszło ono zdecydowanie za późno. Urodzony przedwcześnie syn mojej żony stał się dla mnie całym światem i dopiero wtedy zaczęło do mnie docierać, dopiero wtedy zacząłem zastanawiać się, jakiego świata dla niego chcę. Białym facetom łatwo jest odpowiedzieć na wszystko szyderstwem, ironią i przemocą. Ale ja wiem, że muszę być „dużym gościem" - dla niego.
To jest moja spowiedź i przeprosiny. To dokładnie przez takich jak ja, przez moich rówieśników zza oceanu, prezydentem został Trump. Nigdy więcej.