PROJEKT LUCIFER SOUND PROGRAMOWALNA MATERIA, NANOBOTY, MYŚLĄCE SUBSTANCJE SĄ WŚRÓD NAS
Dynamic Physical Rendering (DPR) opisuje sub-obszar badawczy nanotechnologii w konwergencji z robotyką, jak również proces dynamicznego układania inteligentnych cząstek materiału w rzeczywiste makro-ciała o dowolnym programowalnym kształcie. Znany również jako programowalna materia. Grupa badawcza Claytronics jest liderem w dziedzinie syntetycznej rzeczywistości.
Należy do Uniwersytetu Carnegie Mellon w Pittsburghu założonego przez gównorną rodzinę Carnegie. Claytronics to abstrakcyjna koncepcja przyszłości, która łączy robotykę w skali nano i informatykę w celu stworzenia indywidualnych komputerów w skali nanometrów, zwanych atomami claytronic lub katomami, które mogą wchodzić w interakcje ze sobą, tworząc namacalne obiekty 3D, z którymi użytkownik może wchodzić w interakcje.
W skrócie: tworząc sztuczne atomy claytronowe, można tworzyć dowolne obiekty 3D i wchodzić z nimi w interakcję tak, jakby były wykonane z gliny (po niemiecku glina). Są to dowolne materiały o zmiennym kształcie. W dolnym artykule CNN z 2009 roku, Intel pokazuje jak to w przyszłości mogłoby wyglądać, więc pewnie od dawna jest to możliwe w programach Black budget.
W przeciwieństwie do nanofabrykatora, jest to rodzaj inteligentnego szlamu/gliny, który formuje się w obiekty pod wpływem zewnętrznego sygnału zgodnie z zaprogramowaniem.
Zastosowania tego rozwiązania są nieograniczone: możesz stworzyć dowolny obiekt, postacie z gier wideo mogłyby opuścić twój telewizor, możliwa byłaby protetyka na zamówienie, mógłbyś mieć dotykową kopię siebie pojawiającą się u odbiorcy połączenia podczas wykonywania połączenia, mógłbyś budować całe miasta za pomocą tego rozwiązania i wiele więcej.
Możliwości dla samego przemysłu rozrywkowego są ogromne. Teoretycznie jednak, gdy claytronika osiągnie rozmiary atomów, można będzie stworzyć całkowicie syntetyczny świat materialny (jeśli dostępna będzie wystarczająca ilość materiałów raczej mało prawdopodobne).
Inną formą cyfrowej gliny jest zmiennokształtny stół 3D zaprezentowany przez Seana Follmera w wykładzie TED w CERN. Dzięki niemu cyfrowe obiekty mogą natychmiast pojawiać się przed nami w 3D, a ludzie mogą fizycznie współpracować nad projektami na dowolną odległość. Jakby stworzony na miarę ery domowego biura.
Nazwa Claytronics nie jest przypadkowa. Gdzie jeszcze słyszeliśmy słowo glina w połączeniu z naszą wykreowaną rzeczywistością?
Lecz teraz, o Panie, Ty jesteś naszym Ojcem; my jesteśmy gliną, a Ty naszym garncarzem; wszyscy jesteśmy dziełem Twoich rąk. (Izajasza 64:8)
Oto ja jestem wobec Boga, tak jak ty; ja też zostałem ulepiony z kawałka gliny (Job 33:6).
Ale kim ty jesteś, człowieku, by odpowiedzieć Bogu? Czy to, co jest uformowane, powie do swego mistrza: Dlaczego mnie takim uczyniłeś?. Czy garncarz nie ma prawa nad gliną, aby z tej samej bryły uczynić jedno naczynie do użytku zaszczytnego, a drugie do użytku haniebnego? (Rz 9:20-21)
Termin glina jest zawsze używany w (angielskiej) Biblii w odniesieniu do materii stworzonej/uformowanej przez Boga, szczególnie w odniesieniu do stworzenia człowieka (jest tam też kilka innych wersetów biblijnych).
A to, że użyto właśnie terminu CLAYtronics, jest aluzją kabały do tej prawdy. Biblia ostrzega również, że ludzie/materia zostaną zmieszani z technologią. W Księdze Daniela jest przepowiedziane, że ludzkie nasienie (DNA) zostanie zmieszane z żelazem (technologią).
Ale to, że widziałeś żelazo zmieszane z gliną, oznacza, że chociaż będą one zmieszane z nasieniem człowieka, to jednak nie będą do siebie przylegać, tak jak żelazo nie miesza się z gliną. (Daniela 2:43)
Za pomocą Claytronics, swojej gliny, Lucyfer chce stworzyć świat na SWÓJ obraz i nadpisać dzieło Jahwe. Na końcu tego rozwoju technologicznego jest synteza rzeczywistości.
I oczywiście, hollywoodzkie programowanie w programowalną materię idzie pełną parą od lat: od zmiennokształtnego robota T-1000 w Terminatorze, przez Star Trek, Transformers, do filmu Disneya Big Hero 6, i pewnie jeszcze więcej.
Wil McCarthy to amerykański pisarz science fiction, który napisał kilka książek non-fiction na temat programowalnej materii. Jego książka z 2003 roku Hacking Matter dotyczy następujących kwestii:
Programowalna materia nie jest prawdopodobnie następną rewolucją technologiczną, może nawet nie kolejną. Ale nadchodzi, a kiedy już nadejdzie, zmieni nasze życie bardziej niż jakikolwiek inny wynalazek. Wyobraź sobie, że możesz sam zaprogramować materię jednym kliknięciem myszy zmienić ją z twardej w miękką, z papieru w kamień, z fluorescencyjnej w superodblaskową, aż po niewidzialną.