Pochodzenie
Chad był jednym z trzech braci bardzo aktywnych w początkach chrześcijaństwa na ziemiach anglosaskich. Pozostali bracia to św. Cedd, św. Cynibil i Caelin[3]. Pochodzili z szlacheckiego rodu z Northumbrii, mającego powiązania z tamtejszą dynastią panującą. Bracia odebrali gruntowną edukację w klasztorze Lindisfarne, pod opieką tamtejszego opata – św. Aidana. Studia Chada obejmowały łacinę i astronomię.
Działalność
Po śmierci Aidana, jeszcze przed przyjęciem święceń kapłańskich, Chad jako prosty mnich udał się wraz ze św. Egbertem Ripon[4] do odległej Irlandii. Zasłynął tam jako gorliwy misjonarz i asceta, spędzający czas na żarliwej modlitwie[2]. Prawdopodobnie nie było go w kraju, gdy bracia zakładali klasztor w Lastingham, który miał stać się ośrodkiem koncentracji władzy kościelnej. Jednak po śmierci Cedda to właśnie Chad zastąpił go na stanowisku opata Lastingham[3]. Pod jego kierownictwem klasztor stał się znanym ośrodkiem studiów, egzegezy, modlitwy i ascezy.
Zaraza, od której zginął św. Cedd, spowodowała również śmierć innego dostojnika kościelnego – biskupa Northumbrii Colmana a później jego następcy Tudy. Miał ich zastąpić Wilfrid, ale na skutek zarazy nie było na miejscu trzech biskupów, którzy byli potrzebni do jego wyświęcenia. Wilfrid udał się więc do frankońskiej Neustrii, by tam zostać wyświęconym. Nie jest jasne, czy podróż Wilfrida znacznie się przedłużyła, czy Oswiu z Northumbrii nie chciał na biskupstwie tak gorącego jak on zwolennika kościoła rzymskokatolickiego. Faktem jest, że godność ta została zaproponowana Chadowi[6]. Został on wyświęcony przez biskupa Wini z Wessex i dwóch walijskich biskupów(wszyscy oni byli zwolennikami obrządku iroszkockiego). Został biskupem Northumbrii z siedzibą w York.
Beda wspomina, że objął urząd niechętnie, ale gorliwie wypełniał swe obowiązki, przemierzając diecezję pieszo i głosząc Ewangelię. Kiedy Wilfrid powrócił, zaczął się dochodzić swojej biskupiej rangi, co sprawiło, że kościół w Northumbrii podzielił się[9]. Kres sporom położył w 669 roku nowo mianowany arcybiskup Canterbury Teodor z Tarsu, który polecił Chadowi ustąpienie godności biskupa Yorku Wilfridowi[9][5][6], zatwierdzając jednak swym autorytetem jego święcenia biskupie[9]. Beda zaznacza, że papieski wysłannik był pod wrażeniem pokory i świętości Chada, który ustąpił bez walki i posłusznie wrócił do Lastingham
W tym samym roku król Mercji Wulfhere poprosił o wyznaczenie nowego biskupa dla jego królestwa, gdyż poprzednio tam wysłani biskupi (Diuma, Ceollach, Trumhere i Jaruman)nie zdołali ukończyć swej misji powodzeniem. Arcybiskup Teodor odmówił konsekracji nowego biskupa, jednak przypomniał sobie gorliwość Chada i zdecydował się wysłać go na tę trudną misję. Chad został biskupem Mercji i podległego jej królestwa Lindsey. W kolejnych latach do jego diecezji dołączono tereny Middle Angles. Ziemiami tymi władał Peada, współrządzący wówczas Mercją z Wulfhere.
Wulfhere, aby wzmocnić pozycję kościoła w swym kraju, przekazał Chadowi darowiznę – rozległe tereny w Lichfield, w miejscu, które znajdowało się przy uczęszczanych starorzymskich trasach komunikacyjnych i handlowych. Chad założył tam klasztor, który stał się centrum diecezji mercyjskiej i sprowadził do niego kilku wiernych mnichów z Lastingham. Ten sam władca przekazał również kolejną darowiznę, tym razem w miejscu, które Beda nazywa Ad Barwe[2]. Prawdopodobnie chodzi tu o Barrow upon Humber, gdzie archeolodzy odnaleźli pozostałości anglosaskiego klasztoru. Chad, mimo że był już opatem Lastingham, został również przełożonym obu założonych przez siebie klasztorów.
Chad był biskupem Mercji jedynie niespełna trzy lata, ale jego żarliwość i konsekwencja według Bedy okazały się decydujące dla chrystianizacji tego królestwa.