Pomyśleć, że istnieje istota, która żyje, która chodzi, która biega. Istota? Co to jest istota? To ożywiona rzecz, która nosi w sobie zasadę ruchu i wolę rządzącą tym ruchem. Nie jest ona do niczego przywiązana, ta rzecz. Jej stopy nie należą do ziemi. Jest to ziarno życia, które porusza się po ziemi, a to ziarno życia, pochodzące nie wiem skąd, można zniszczyć wedle własnej woli. Potem już nic - nic więcej. Zginęło, jest skończone.
Dlaczego więc zabijanie jest zbrodnią? Tak, dlaczego? Przeciwnie, jest to prawo natury. Misją każdej istoty jest zabijanie; zabija, aby żyć, i zabija, aby zabijać. Zwierzę zabija bez przerwy, przez cały dzień, w każdej chwili swojego istnienia. Człowiek zabija bez przerwy, aby się odżywiać, ale ponieważ oprócz tego musi zabijać dla przyjemności, wymyślił polowanie! Ale to nie wystarcza, aby zaspokoić nieodpartą potrzebę zabijania, która w nas tkwi. Nie wystarczy zabijać bestie, trzeba też zabijać ludzi. Dawno temu potrzeba ta była zaspokajana przez ofiary z ludzi. Teraz wymogi życia społecznego sprawiły, że morderstwo stało się zbrodnią. Potępiamy i karzemy zabójcę! Ponieważ jednak nie możemy żyć, nie ulegając temu naturalnemu i natrętnemu instynktowi śmierci, od czasu do czasu łagodzimy go wojnami. Wtedy cały naród morduje inny naród. Jest to święto krwi, święto, które oszałamia armie i odurza cywilów, kobiety i dzieci, którzy przy świetle lampy czytają w nocy gorączkowe opowieści o masakrze.
Można by przypuszczać, że ci, którzy są przeznaczeni do dokonywania tych rzezi ludzi, są pogardzani! Nie, oni są obsypywani zaszczytami. Są odziani w złoto i wspaniałe szaty, noszą pióropusze na głowach i ozdoby na piersiach, otrzymują krzyże, nagrody i wszelkiego rodzaju tytuły. Bo zabijanie to wielkie prawo ustanowione przez naturę w sercu istnienia! Nie ma nic piękniejszego i bardziej zaszczytnego niż zabijanie!
2 lipca. Istota ludzka - czym jest istota ludzka? Dzięki myśli jest odbiciem wszystkiego, co jest; dzięki pamięci i nauce jest skróconym wydaniem wszechświata, którego historię przedstawia, zwierciadłem rzeczy i narodów, każda istota ludzka staje się mikrokosmosem w makrokosmosie.
3 lipca. To musi być przyjemność, jedyna w swoim rodzaju i pełna zapału, zabijać; mieć przed sobą żywą, myślącą istotę; zrobić w niej małą dziurkę, nic innego, jak tylko małą dziurkę, widzieć, jak płynie ta czerwona rzecz, która jest krwią, która tworzy życie; a mieć przed sobą tylko kupę wiotkiego ciała, zimnego, bezwładnego, pozbawionego myśli..
5 sierpnia. Ja, który przez całe życie osądzałem, potępiałem, zabijałem słowem, zabijałem gilotyną tych, którzy zabijali nożem, ja, ja, gdybym uczynił to, co uczynili wszyscy zabójcy, których dobiłem, ja - kto by o tym wiedział?
10 sierpnia. Kto by się dowiedział? Kto by mnie podejrzewał, mnie, mnie, zwłaszcza gdybym wybrał istotę, której nie chciałbym zabić?
15 sierpnia. Pokusa przyszła do mnie. Przenika całą moją istotę; ręce drżą mi z pragnienia zabijania.
22 sierpnia. Nie mogłem się dłużej opierać. Zabiłem małe stworzonko, jako eksperyment, na początek. Jean, mój służący, miał złotopiórkę w klatce zawieszonej w oknie gabinetu. Wysłałam go z jakąś sprawą, a sama wzięłam tego ptaszka do ręki, do ręki, w której czułam bicie jego serca. Był ciepły. Poszedłem na górę do swojego pokoju. Od czasu do czasu ściskałem go mocniej, jego serce biło szybciej, to było okropne i pyszne. Byłam bliska uduszenia go. Ale nie widziałam krwi.
Wtedy wziąłem nożyczki, nożyczki do krótkich paznokci, i podciąłem mu gardło trzema cięciami, dość delikatnie. Otworzył dziób, próbował mi uciec, ale trzymałem go, trzymałem go - mógłbym trzymać wściekłego psa - i widziałem, jak krew cieknie.
I wtedy zrobiłem to, co robią prawdziwi zabójcy. Umyłem nożyczki, umyłem ręce. Pokropiłem wodą i zabrałem ciało, zwłoki, do ogrodu, aby je ukryć. Zakopałem je pod truskawkami. Nigdy nie zostanie znaleziony. Każdego dnia będę jadł truskawkę z tej rośliny". Jak można cieszyć się życiem, kiedy się wie, jak!
Mój sługa płakał, myślał, że jego ptak odleciał. Jak mógł mnie podejrzewać? Ach! ach!
25 sierpnia. Muszę zabić człowieka! Muszę