Pierwsze 20 lat mojego życia spędziłam na gospodarstwie mojego wujka. Byłam tylko ja, moja mama i wujek. Nie dawali mi klapsów, gdy zrobiłam coś złego. Zamiast tego stosowali karę łaskotek. Używali zwierząt. Głównie kozy, krowy i konie. Ilekroć popełniłam błąd lub zrobiłam coś złego, wujek chwytał mnie i niósł siłą, podczas gdy mama przygotowywała liny. Posadzili mnie na krześle, włożyli mi stopy w dziury w płocie, a potem obwiązywali liną kostkę, żebym nie mogła wyjąć stóp. Zdejmowali mi skarpetki i rzucali poza zasięg moich ramion. Zwierzęta uwielbiały solankę, więc pokrywali mi nią stopy.
Języki kóz były małe, oślizgłe, ale szybkie. Najbardziej entuzjastyczne były krowy. Krowie języki były duże, szorstkie, ale łaskotały jak cholera. Języki koni były największe, najcieplejsze, ale też najcieplejsze. To, jak długo byłam karana, zależało od tego, jak duże było moje przewinienie. Przez jedynkę z matmy spędziłam 20 minut z krowami. Palenie papierosów i picie piwa zapewniło mi 2 godziny z końmi.
W to lato spędziłam z nimi tydzień, a oni postanowili losowo mnie ukarać „ze względu na stare czasy”. 3 godziny z krowami i różnymi zwierzętami przy różnych okazjach. Przyznam, że to przyjemne uczucie, ale po pewnym czasie moje stopy stają się wrażliwe do tego stopnia, że chodzenie po uwolnieniu powoduje łaskotanie.
Już od 4 roku życia byłam tak karana. Ostatnia kara miała miejsce tego lata (mam teraz 30 lat). Od 4 do 20 roku życia byłam karana w ten sposób przynajmniej raz lub dwa razy w tygodniu, moja mama i wujek bardzo lubili tę karę i nadal nie wiem dlaczego.